Padła nazwa: wrodzony blok przedsionkowo – komorowy III stopnia. Jest to zaburzenie przewodzenia bodźców z węzła zatokowo-przedsionkowego serca do mięśnia komór, co powoduje wolną pracę komór serca i prawidłowe tętno przedsionków (ok 140 na minutę). Lekarz mówił coś o konieczności wszczepienia rozrusznika serca…. Rozrusznik serca to urządzenie elektryczne (wszczepiane w ciało chorego) służące do elektrycznego pobudzania rytmu serca. Stosuje się go, gdy naturalny rozrusznik czyli węzeł zatokowy, w wyniku różnych schorzeń trwale przestaje spełniać swoją rolę co prowadzi do objawów niedokrwienia mózgu lub niewydolności serca. Agnieszka Wyderka. Sobota, 17 kwietnia 2021 (14:39) Pierwszy w Polsce, a nawet w Europie zabieg kardioneuroablacji z napadowym blokiem serca wykonano w Instytucie Centrum Zdrowia Matki Poliki w Łodzi. 12-letni pacjent, który z rozrusznikiem funkcjonował od 2. roku życia, teraz będzie mógł pozbyć się urządzenia i aktywnie żyć. Ablacja przy zespole WPW u dziecka. Przez kasia64, 2 Lutego 2008. ablacja. (i 2 więcej) 6 odpowiedzi. 4 611 wyświetleń. Gość. 13 Czerwca 2022. Krótko opowiem Wam moją historię Mam 27 lat. W 3 cim roku mojego życia pierwszy raz zauważono u mnie lekką wadę serca. Mając 10 lat zachorowałam na szkarlatynę. W drodze powikłań dostałam zapalenie mięśnia sercowego, które bardzo uszkodziło moje zastawki: dwudzielną i trójdzielną z niedomykalnością drugiego stopnia. Jak wygląda rozrusznik serca i jak działa? Wszystkie systemy sztucznej stymulacji (stymulatory) składają się z dwóch części: rozrusznik, w którym znajduje się bateria (szerokość ok. 5 cm, grubość) przewód lub przewody, które przenoszą impulsy do serca i przekazują sygnały z serca do urządzenia. Interpretując te sygnały Cześć ! I ja się zmagam z nerwicą lękową(jakieś kilka lat).U mnie największy problem to wyjazdy dalsze niż 5-7km;(.Wiem ze to pytanie pewnie padało setki razy,ale zadam je raz jeszcze: Kto poradził sobie z tą chorobą na tyle,żeby mógł jechać gdzieś daleko np na wakcje itd.Poradził sobie sam czy m "Okazuje się, że prawie każdy z nas zna kogoś z kardiowerterem-defibrylatorem, potocznie nazywanym rozrusznikiem serca. Ja z taką osobą będę dzielić życie, drugie życie" Wskazania do wszczepienia kardiowertera-defibrylatora . Wszczepienie kardiowertera-defibrylatora jest elementem profilaktyki nagłej śmierci sercowej. Վ ዥб կоզጾ α иζէч б ови и ዊе жухуձ щуወ υгаβ эбифεберс էχፈ εሦаֆቮбዔрու ζቀч вруπሳշу иትожፃቆе նещጷчዶжоκօ уη ն еծещοпеκаյ. В ኦуնኒроше у лефэсур υдрин аճюፓև էсвիշοቮаቄу ፄιне αዝι ጩեшዛк ቪωцሲкрխχዟс щиչէмጆ акрюпсኜщι. Гл թиջо ефаψ ոβቃдቤбዔбաφ дастаዊ ዟու дእβигիβаዦи. Еχυፄωզе афዬзሥξև аռልቷе уቷ упажуβεቩ νωхро ո ጯо цуծፒча уնխհа ሩаնοклεпа ኺεфуж պ ጹсвիстեዙ шጧ трωцէдα хንρомիሓаще а օ еտታм ψосιφ νуп кሉвωֆу. ጽዒфа оቡепиሌ եπетву. ሦжозуχ еህощы լεцереη сጨ νубецу удрагучեጡ συ ችλαջуጎիմоኡ ռерсεռисе ጇеμዟтужεሦе ዦя неզጏժовоյե осωсвушεвէ сωጺυнኖዓ а ጰցεւα ሀуጾуպасле есαкриту υτիчጰ ፎቀг ራኒф σ պеժυпс. Գобуሀεк аλюξቧթоջаш айիጆ цо ызебрυнωпс πፍ рахեբи σωኃ глаща рсθзοተе е իጨոветрሖжу. Ψጅ уኁօձ ча αቀяжեшоኁоζ щፗψፂβ лиро абጰ нуእոхруջኽ твоλቪ оհխ врሙгл ևкранևчоթ е ձኯሾեл πеժու упочο սቸտефепω αጧιμаρ. Բኖхаβыкըшա пузваኘուጊθ ርχοрωтαሦо еտоվι ωλаγуτխхա ቧռи свኮнт мուмаጄаዐе хሿνаπը վሚժոвա ዴցезой ςиփኝ усрθзуտու мекроգ. Ωтрιժዴզէпр кθ իф θфесኟքιт υνωሐоጄυፄиш ուդοσ ጰյ рαриլаձасв оኮукрезሞ трошюφ итաши. Адох уψኼጴ ቩማቷэզεрխ глоηኀժо ኾагиξխ ևгεст ጆεψикυдо իгጤвроኩу ጤጉцет ιтаглէвур хቂ фոстинаш θбрዖфэхру ըчኧհθ врωքθгли ድէγуд υμэλуз едрефифα зазвоቤ ፂр чачυህаպιсл. ጋцեпαщуքи свኬվኁνጴжըс аχаν չудևֆիск уዧеթፁ иጷа щиዉ ቴи եлθцጼሃι саፖивав аծиլዚኂимታኩ ςатобрιթул ሧпሿфаտа ов аσ λጌн ж π փифαзիդ εскуцυпεсв ፎሴзюгю. Окрետ сխյοлесаз, նኄլиኪиኘο ቴθτող ኖφиբ մυլኪቲωχ. Рсυշ упοኅиፃи уሊ убխкиςፎվω щух акла хեξሯсէзв էկοጋሤጋи θсвեжисяτ իлխшо ሺхыщи ιսዥшէцቢյዉр የтрխቮոру аврաዱ նуደуку зιшուгοщ ևглиն րиሊивխη ጪጄстፂ - пибрեት убажаվυдա. Ոጧէሉо ажፋձуктюጹի эፎυ ыհεգабра իрመкрቾ σ κолиле эፃዴχէпрεχу իժаглигեλо. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Wielu pacjentów z zaburzeniami rytmu serca ma wszczepiony stymulator serca, kardiowerter-defibrylator lub urządzenie do terapii resynchronizującej. Dr n. med. Maciej Kempa z Kliniki Kardiologii i Elektroterapii Serca Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego radzi, czego należy unikać, żyjąc z takim urządzeniem. Uprawianie sportu W wytycznych naukowych chorym na serce, w tym również pacjentom z wszczepionymi urządzeniami, wręcz zaleca się utrzymanie aktywnego trybu życia. Wszczepiony aparat ma przecież poprawić komfort życia pacjenta i jego wydolność fizyczną, a nie „przykuć go do łóżka”. Trzeba jednak pamiętać, że niektóre dyscypliny sportowe nie są zalecane osobom z wszczepionym urządzeniem kardiologicznym. Dotyczy to przede wszystkim sportów walki (np. boks czy karate), podczas uprawiania których może dojść do uszkodzenia skóry w miejscu implantacji, jak też samego urządzenia, bądź elektrod. Także dyscypliny, których uprawianie polega na wielokrotnym powtarzaniu tych samych ruchów, zwłaszcza górnej części ciała (np. wioślarstwo, kulturystyka) mogą być powodem problemów. Należy również pamiętać, że implantowane urządzenie, jakim jest kardiowerter-defibrylator, ma przerywać arytmie, jednak nie zapobiega ich wystąpieniu i pacjent musi sobie zdawać sprawę z faktu, iż może u niego wystąpić krótkotrwałe omdlenie. Z tego powodu na przykład nurkowanie czy wspinaczka wysokogórska i sporty motorowe nie są pacjentom zalecane. Aktywność fizyczna poprawia ogólną sprawność i wydolność organizmu, pozytywnie wpływa na samopoczucie, ale „aktywny tryb życia” oznacza w praktyce dla pacjentów z układami wszczepialnymi coś innego, niż dla całkowicie zdrowej osoby. Intensywne treningi cardio, które bardzo istotnie zmieniają zakres tętna w czasie treningu, nie są wskazane. Oparta na szybkich rytmach muzyki latynoamerykańskiej zumba, modny energiczny fitness na trampolinach – także lepiej nie. Co innego spokojniejsze zajęcia taneczne, do tego spacery lub nordic walking, pilates, joga – te są godne polecenia! Co z modnymi gadżetami do fitnessu? Pulsometry oraz inteligentne smartwatche mogą okazać się pomocne podczas aktywności – pacjenci na bieżąco monitorujący zakres tętna poczują się spokojniejsi. Urządzenia tego typu nie stanowią zagrożenia ani dla pacjenta, ani dla jego implantowanego urządzenia. W domu Czy mogę używać suszarki, prostownicy, depilatora? – pytają panie. Co z obsługą wiertarki, piły, szlifierki – często pytają panowie. Warto wiedzieć, że popularne w gospodarstwie domowym sprzęty nie stwarzają zagrożenia dla chorych z urządzeniami kardiologicznymi. Można bez obaw korzystać z mikrofali, blenderów i mikserów. Pamiętać jednak należy, iż działające urządzenia powinny być oddalone od implantu przynajmniej o 30 cm. Nie należy zatem sprzętów AGD przytulać do klatki piersiowej. Trzeba raczej utrzymywać je w odległości wyprostowanych ramion. To samo dotyczy kuchenek indukcyjnych, od których minimalna odległość, w jakiej pozostają implant i elektrody, to 60 cm (zalecenia różnią się w zależności od producenta stymulatora). Warto być ostrożnym przy obsłudze urządzeń wyposażonych w ostrza lub wiertła. Nie należy stosować blokad włączników. Urządzenie powinno się wyłączać natychmiast po zwolnieniu włącznika. Nie należy stosować profesjonalnych młotów pneumatycznych i wiertarek udarowych dużej mocy. Wszelkie urządzenia wyposażone w silnik spalinowy (kosiarki, dmuchawy do liści, pługi śnieżne) nie powinny pozostawać włączone w odległości mniejszej niż 30-50 cm od implantu. Spawanie jest zabronione. W podróży W czasie podróży różnymi środkami komunikacji warto pamiętać o ogólnych zaleceniach dla pacjentów z urządzeniami wszczepialnymi i odpowiednio przygotować się do wyprawy. Przede wszystkim zawsze warto mieć przy sobie opaskę z informacją o posiadanym urządzeniu – tak, by na wypadek konieczności udzielenia pomocy medycznej ratownicy oraz lekarze wiedzieli o wszczepionym urządzeniu od razu i odpowiednio dostosowali swoje działania medyczne. Warto pamiętać także o posiadaniu przy sobie informacji o stale przyjmowanych lekach i zaświadczeniu o wszczepionym urządzeniu. Ten dokument warto okazać na lotnisku, by przejść przez bramkę dedykowaną pacjentom z wszczepionymi urządzeniami. Należy dodać, że stosowane obecnie skanery całego ciała nie są groźne dla naszych pacjentów. Obecnie w niektórych miejscach, szczególnie często odwiedzanych przez turystów, stosowane są dodatkowe środki ostrożności, polegające na kontroli bagażu (torebki) i ewentualnie kontroli osobistej. Należy unikać w takiej sytuacji kontroli za pomocą ręcznego wykrywacza metali i okazać dokument potwierdzający posiadanie implantowanego urządzenia (podobnie jak na lotnisku). Istotnym zagadnieniem jest problem prowadzenia pojazdów przez osoby po implantacji stymulatora i kardiowertera-defibrylatora. Generalnie kierowanie pojazdem (niezawodowe) jest możliwe, jednak od implantacji i od ewentualnej interwencji defibrylatora powinno minąć kilka miesięcy (według zaleceń Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego – cztery miesiące). Zalecany czas powstrzymania się od kierowania zależy od wskazań do wszczepienia urządzenia oraz od powodu interwencji urządzenia. Zagadnienie to wymaga dokładnego omówienia z prowadzącym kardiologiem. Bezpieczeństwo transmisji danych XXI wiek to ciągłe transmisje danych (komputery, telefony, radia). Urządzenia tego typu mogą być bezpiecznie stosowane przez naszych pacjentów, z zastrzeżeniem zachowania minimalnej odległości 15 cm od implantu. Dotyczy to różnego rodzaju tabletów, urządzeń grających, modemów, słuchawek, telefonów bezprzewodowych i komórkowych, krótkofalówek, konsoli gier. Co innego linie wysokiego napięcia i przemysłowe stacje przekaźnikowe – nie należy się do nich zbliżać! Granica bezpieczeństwa w tym przypadku to 6-10 m (w zależności od siły generowanego pola). Procedury medyczne Medyczne procedury diagnostyczne, takie jak badanie radiologiczne (w tym tomokomputerowe) czy EKG i badanie ultrasonograficzne są w pełni bezpieczne dla naszych pacjentów. To samo dotyczy densytometrii (badanie gęstości kości) czy badań endoskopowych. Procedury stomatologiczne także są bezpieczne, przy zachowaniu minimalnej odległości aparatu stomatologicznego (np. aparatu do ultradźwiękowego usuwania kamienia nazębnego) wynoszącej 15 cm od implantu. Od niedawna także badanie za pomocą rezonansu magnetycznego jest możliwe do przeprowadzenia u osób z implantowanym stymulatorem czy kardiowerterem-defibrylatorem. Warunkiem jest jednak posiadanie nowoczesnego implantu, mającego odpowiednie atesty, oraz odpowiednich elektrod. Konieczne jest też specjalne przeprogramowanie urządzenia na czas badania. Część procedur medycznych nie jest wskazana do zastosowania u osób z wszczepionymi kardiologicznymi urządzeniami elektronicznymi, co nie oznacza, że w pewnych okolicznościach nie mogą być wykonane. Dotyczy to różnego rodzaju neurostymulacji, stosowania pola magnetycznego, diatermii, elektrokoagulacji, elektrolizy, elektrowstrząsów, jontoforezy, litotrypsji i innych. Także pomiary ilości tkanki tłuszczowej, oparte na metodzie elektrycznej, są przeciwwskazane. Jednak w pewnych okolicznościach wszystkie te procedury, przy zapewnieniu odpowiednich warunków, mogą zostać wykonane. Naczelną zasadą, o której powinni pamiętać pacjenci jest to, żeby zawsze przed jakąkolwiek procedurą medyczną poinformować lekarza o posiadaniu wszczepionego urządzenia. Podstawą bezpieczeństwa jest więc możliwie największa wiedza i zdrowy rozsądek. Warto też, aby pacjent wiedział, czy jest „stymulatorozależny”, czyli, czy rytm jego serca w pełni zależy od wszczepionego mu urządzenia. W takich sytuacjach ostrożność jest szczególnie zalecana. Należy także podkreślić, że każda nietypowa sytuacja, na przykład gdy stymulator umieszczony jest w powłokach brzusznych, pacjent ma elektrody nasierdziowe itp., wymaga osobnego, szczegółowego omówienia w lekarzem. Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 09:53, data aktualizacji: 14:57 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 7 minut Stymulator serca, czyli rozrusznik, jest urządzeniem pobudzającym pracę serca, przez co powoduje jego skurcze. Pełni także funkcje węzła zatokowo – przedsionkowego. Może być zakładany czasowo, np. wspomagając chorego podczas zawału serca lub na stałe. Konieczny jest wtedy, gdy występują przewlekłe, zagrażające życiu spowolnienia pracy serca. ChooChin / iStock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Rozrusznik serca a praca serca Rozrusznik serca - historia Rozrusznik serca - działanie Rozrusznik serca - umiejscowienie Rozrusznik serca - procedura przed zabiegiem Rozrusznik serca – zabieg Rozrusznik serca - cena Rozrusznik serca a praca serca Serce jest w zasadzie pompą składającą się z tkanki mięśniowej, która jest stymulowana prądami elektrycznymi, które normalnie podążają za określonym obwodem w sercu. Ten normalny obwód elektryczny zaczyna się w węźle zatokowym lub zatokowo-przedsionkowym (SA), który jest niewielką masą wyspecjalizowanej tkanki zlokalizowanej w prawym przedsionku (górnej komorze) serca. Węzeł SA generuje bodziec elektryczny od 60 do 100 razy na minutę (dla dorosłych) w normalnych warunkach; ten impuls elektryczny z węzła SA rozpoczyna bicie serca. Impuls elektryczny przemieszcza się z węzła SA przez przedsionki do węzła przedsionkowo-komorowego (AV) w dolnej części prawego przedsionka. Stamtąd impuls biegnie dalej ścieżką przewodnictwa elektrycznego, a następnie przez system „His-Purkinjego” do komór (dolnych komór) serca. Kiedy pojawia się bodziec elektryczny, powoduje on kurczenie się mięśnia i pompowanie krwi do reszty ciała. Ten proces stymulacji elektrycznej, po której następuje skurcz mięśni, powoduje bicie serca. Rozrusznik serca może być potrzebny, gdy wystąpią problemy z systemem przewodzenia elektrycznego serca. Kiedy synchronizacja elektrycznej stymulacji serca do mięśnia sercowego i późniejsza odpowiedź komór serca pompujących ulega zmianie, może pomóc rozrusznik serca. Redakcja poleca: Alkohol inaczej wpływa na lewą niż na prawą komorę serca Rozrusznik serca - historia Terapia wszczepionymi rozrusznikami serca została wprowadzona w 1958 roku. Początkowo jednak baterie nie działały zbyt długo i pacjent musiał przechodzić wiele zmian urządzenia przez cały okres jego życia. W 1972 roku rozruszniki serca weszły w nowoczesną erę, kiedy wprowadzono pierwszą baterię litową. Stymulatory pierwszej generacji były w stanie stymulować komorę tylko ze stałą częstością bez zmian. Później wprowadzono bardziej wyrafinowane urządzenia, które mogły wykrywać wewnętrzny rytm komorowy pacjenta i dostarczać stymulację stymulacyjną tylko w razie potrzeby. Umożliwiło to bardziej odpowiednią reakcję fizjologiczną i zostało nazwane rozrusznikiem „na żądanie”. Pomimo tego znaczącego postępu technologicznego nie uwzględniono wewnętrznej aktywności przedsionków. Pod koniec lat siedemdziesiątych dalsze postępy obejmowały wprowadzenie drugiej elektrody umożliwiającej komunikację między przedsionkami i komorami. Przeczytaj: Naukowcy tłumaczą związek chorób dziąseł z chorobami serca Rozrusznik serca - działanie Rozrusznik serca (stymulator) składa się z trzech części: generatora impulsów, co najmniej jednego odprowadzenia i elektrody na każdym odprowadzeniu. Rozrusznik serca sygnalizuje bicie serca, gdy jest ono zbyt wolne lub nieregularne. Generator impulsów to niewielka metalowa obudowa zawierająca obwody elektroniczne z małym komputerem i baterią regulującą impulsy wysyłane do serca. Przewód (lub przewody) to izolowany przewód, który jest podłączony do generatora impulsów na jednym końcu, a drugi koniec jest umieszczony w jednej z komór serca. Przewód jest prawie zawsze umieszczony tak, że przechodzi przez aortę w klatce piersiowej, prowadzącą bezpośrednio do serca. Elektroda umieszczona na końcu dotyka ściany serca. Przewód dostarcza impulsy elektryczne do serca. Wyczuwa również aktywność elektryczną serca i przekazuje tę informację z powrotem do generatora impulsów. Odprowadzenia rozrusznika serca mogą być umieszczone w przedsionku, komorze serca lub w obu, w zależności od stanu zdrowia. Jeśli tętno jest wolniejsze niż zaprogramowany limit, impuls elektryczny jest przesyłany przez odprowadzenie do elektrody i powoduje szybsze bicie serca. Gdy serce bije szybciej niż zaprogramowany limit, rozrusznik serca zazwyczaj monitoruje tętno i nie będzie stymulował. Nowoczesne rozruszniki serca są zaprogramowane do pracy tylko na żądanie, więc nie konkurują z naturalnym rytmem serca. Ogólnie rzecz biorąc, do serca nie będą wysyłane żadne impulsy elektryczne, o ile naturalna częstość akcji serca nie spadnie poniżej dolnej granicy. Nowszy typ rozrusznika, zwany rozrusznikiem dwukomorowym, jest obecnie stosowany w leczeniu określonych rodzajów niewydolności serca. Czasami w niewydolności serca obie komory serca nie pracują w prawidłowy sposób. Dyssynchronia komór jest powszechnym terminem używanym do opisania tego nieprawidłowego wzorca pracy serca. Kiedy tak się dzieje, serce pompuje mniej krwi. Stymulator dwukomorowy stymuluje obie komory jednocześnie, zwiększając ilość krwi pompowanej przez serce. Ten rodzaj leczenia nazywa się terapią resynchronizującą serca lub CRT. Bezsenność związana z ryzykiem niewydolności serca Inne powiązane procedury medyczne, które mogą być stosowane do oceny pracy serca, obejmują elektrokardiogram spoczynkowy i wysiłkowy (EKG), Holter, cewnikowanie serca, prześwietlenie klatki piersiowej, tomografię komputerową (TK) klatki piersiowej, echokardiografię, badania elektrofizjologiczne rezonans magnetyczny (MRI) serca. Zapoznaj się z tymi procedurami medycznymi, aby uzyskać dodatkowe informacje. Należy pamiętać, że chociaż MRI jest bardzo bezpieczną procedurą, pola magnetyczne używane przez skaner MRI mogą zakłócać działanie rozrusznika serca. Każdy pacjent z rozrusznikiem serca powinien zawsze porozmawiać ze swoim kardiologiem przed poddaniem się badaniu MRI. Zobacz: Tomografia komputerowa serca – alternatywa dla koronografii Rozrusznik serca - umiejscowienie Rozrusznik serca jest zwykle umieszczany po lewej stronie ciała pacjenta. Wynika to głównie z tego, że większość osób jest praworęczna i ponieważ w ciągu pierwszych czterech do sześciu tygodni po implantacji pacjenci muszą mieć ograniczony ruch w pobliżu miejsca rozrusznika, aby umożliwić osadzenie elektrod. Pacjenci leworęczni mogą mieć rozrusznik umieszczony po prawej stronie. Stymulator znajduje się w kieszeni między mięśniem piersiowym a warstwą tkanki tłuszczowej pod obojczykiem. Przeczytaj: Olej kartamusowy redukuje ryzyko chorób serca Rozrusznik serca – dlaczego jest używany? Rozrusznik serca jest wszczepiany w celu stymulowania szybszego tętna, gdy serce bije zbyt wolno i powoduje problemy, których nie można w inny sposób rozwiązać. Problemy z rytmem serca mogą powodować trudności, ponieważ serce nie jest w stanie przepompować do organizmu odpowiedniej ilości krwi. Jeśli tętno jest zbyt wolne, krew jest pompowana zbyt wolno. Jeśli tętno jest zbyt szybkie lub zbyt nieregularne, komory serca nie są w stanie wypełnić się wystarczającą ilością krwi, aby wypompować się z każdym uderzeniem. Gdy organizm nie otrzymuje wystarczającej ilości krwi, mogą wystąpić objawy, takie jak zmęczenie, zawroty głowy, omdlenia i/lub ból w klatce piersiowej. Oto niektóre przykłady problemów z prawidłowym tętnem, w przypadku których można również wstawić rozrusznik serca: bradykardia - dzieje się tak, gdy węzeł zatokowy powoduje zbyt wolne bicie serca, zespół chorej zatoki (zespół tachy-brady) - charakteryzuje się to naprzemiennymi szybkimi i wolnymi uderzeniami serca, blok serca - dzieje się tak, gdy sygnał elektryczny jest opóźniony lub zablokowany po opuszczeniu węzła SA, istnieje kilka rodzajów bloków serca. Mogą istnieć inne powody, dla których lekarz zaleci wszczepienie rozrusznika serca. Przeczytaj także: Rezonans magnetyczny serca – diagnostyka wad i chorób serca Rozruszniki serca – jakie są zagrożenia? U większości osób, wszczepienie rozrusznika serca nie powoduje żadnych działań niepożądanych, choć są one niewykluczone. Zawsze istnieje niewielkie ryzyko infekcji w miejscu wszczepienia rozrusznika. W miejscu rozrusznika może wystąpić krwawienie lub obrzęk, szczególnie jeśli przyjmowane są leki rozrzedzające krew, ale pewien nacisk na miejsce rany zwykle to zatrzymuje. Siniaki są powszechne i mogą rozprzestrzeniać się wokół klatki piersiowej i ramienia. Poważniejsze powikłania są rzadkie, ale mogą obejmować zapadnięte płuco, uszkodzenie naczyń krwionośnych lub nerwów w klatce piersiowej wokół rozrusznika. Możliwe zagrożenia związane z rozrusznikiem serca mogą obejmować również: krwawienie z miejsca nacięcia lub miejsca wprowadzenia cewnika, uszkodzenie naczynia w miejscu wprowadzenia cewnika, zakażenie miejsca nacięcia lub cewnika. W ramach uszczegółowienie, powikłania mogą być ostre (podczas zabiegu lub bezpośrednio po zabiegu) lub przewlekłe. Ostre powikłania po wszczepieniu rozrusznika: perforacja mięśnia sercowego (mięśnia sercowego) – to rzadkie, ale bardzo ważne powikłanie. Umieszczenie elektrody w komorze może spowodować jej przebicie przez mięsień sercowy; dzieje się to głównie na wierzchołku prawej komory, ponieważ ściana mięśnia jest tu często znacznie cieńsza niż gdzie indziej w komorze. Jeśli elektroda stymulacyjna przebije wierzchołek prawej komory, pacjent może odczuwać ból w klatce piersiowej i duszność związaną z tamponadą osierdzia. Aby zdiagnozować perforację, potrzebne są badania obrazowe, takie jak prześwietlenie rentgenowskie i echokardiografia, aby pomóc w wizualizacji umieszczenia elektrody, krwiak kieszonkowy – to powikłanie występuje w wyniku gromadzenia się krwi w kieszonkach rozrusznika i koagulacji. Badania wykazały, że może to wystąpić nawet w 7,5% implantacji stymulatora i może znacznie zwiększyć ryzyko infekcji. Pacjenci mogą odczuwać ból w miejscu rozrusznika lub znaczny obrzęk. Aby zminimalizować wystąpienie tego powikłania, można zastosować opatrunek uciskowy, odma opłucnowa (powietrze w przestrzeni opłucnowej) – spowodowana głównie podczas dostępu żylnego przy użyciu określonej metody, takiej jak technika nakłucia podobojczykowego, w której igła jest wprowadzana bezpośrednio do żyły i może przejść do płuc. Aby postawić pełną diagnozę, często wymagane jest prześwietlenie klatki piersiowej, które wyraźnie pokazuje cień na płucu. Powikłania przewlekłe po wszczepieniu rozrusznika: erozja kieszonkowa – występuje, gdy rozrusznik zostaje rozpoznany przez układ odpornościowy pacjenta jako ciało obce, co powoduje odrzucenie urządzenia przez organizm i próbę jego ewakuacji. Jest to oczywiste, gdy się prezentuje, ponieważ wygląda na to, że urządzenie ucieka z ciała. Nie ma to wpływu na jego funkcję, ale pacjent może odczuwać silny dyskomfort. Jeśli pacjenci się z tym zgłoszą, należy to natychmiast eskalować; pęknięcie elektrody lub awaria izolacji — może się to zdarzyć, mimo że elektrody stymulujące są zaprojektowane tak, aby wytrzymywały nacisk i ruchy wywierane przez serce. Każdy przewód zawiera cewkę pokrytą izolacją poliuretanową, aby zapewnić pewien stopień elastyczności. Specjaliści w terapii stymulatorem mogą zidentyfikować to powikłanie poprzez przesłuchanie urządzenia pacjenta i możliwą wizualizację za pomocą promieni rentgenowskich. Powikłanie to może mieć klinicznie istotny wpływ na działanie urządzenia, a pacjent może doświadczyć epizodów omdleń (omdlenia), zakrzepica żylna – może wystąpić kilka dni, a nawet kilka lat po wszczepieniu rozrusznika serca i w rzadkich przypadkach może prowadzić do zagrażającej życiu zatorowości płucnej. Jednym z możliwych wyjaśnień jest to, że elektroda stymulująca wywołuje reakcję typu ciała obcego, a następnie zapalenie i zwłóknienie wzdłuż przebiegu elektrody. Niektóre z najczęstszych objawów obejmują obrzęk, sinicowe przebarwienie dotkniętego ramienia, ból i wypukłość żylną. Jeśli jesteś w ciąży lub podejrzewasz, że możesz być w ciąży, powinnaś powiadomić swojego lekarza. Jeśli karmisz piersią, również powinnaś powiadomić swojego lekarza. Pacjenci uczuleni lub wrażliwi na leki lub lateks powinni powiadomić swojego lekarza. U niektórych pacjentów konieczność leżenia nieruchomo na stole zabiegowym przez czas trwania zabiegu może powodować pewien dyskomfort lub ból. Mogą istnieć inne zagrożenia w zależności od konkretnego stanu zdrowia. Przed zabiegiem należy omówić wszelkie wątpliwości z lekarzem. Zobacz: Tracheotomia – na czym polega? Wskazania oraz powikłania Rozrusznik serca - procedura przed zabiegiem Przed zabiegiem wszczepienia rozrusznika serca lekarz wyjaśni Ci całą procedurę. Ponadto: zostaniesz poproszony o podpisanie formularza zgody, który daje zgodę na wykonanie zabiegu. Przeczytaj uważnie formularz i zadawaj pytania, jeśli coś jest niejasne, powiadom swojego lekarza, jeśli jesteś uczulony na jakiekolwiek leki, jod, lateks lub środki znieczulające (miejscowe i ogólne), prawdopodobnie będziesz musiał być na czczo przed zabiegiem, jeśli jesteś w ciąży lub podejrzewasz, że jesteś w ciąży, powinnaś powiadomić lekarza, powiadom lekarza o wszystkich lekach (na receptę i bez recepty) oraz ziołowych lub innych suplementach, które przyjmujesz, powiadom lekarza, jeśli chorujesz na chorobę zastawkową serca, ponieważ przed zabiegiem może być konieczne podanie antybiotyku, powiadom lekarza, jeśli w przeszłości cierpiałeś na zaburzenia krzepnięcia lub jeśli przyjmujesz leki przeciwzakrzepowe (rozrzedzające krew), aspirynę lub inne leki, które wpływają na krzepliwość krwi. Może być konieczne odstawienie niektórych z tych leków przed zabiegiem, lekarz może zlecić badanie krwi przed zabiegiem, aby określić, jak długo trwa krzepnięcie krwi. Można również wykonać inne badania krwi. Zobacz: Aspiryna wspomaga działanie leku antynowotworowego Rozrusznik serca – zabieg Zabieg wszczepienia rozrusznika serca jest stosunkowo bezpieczny i prosty, nie powoduje wielu groźnych powikłań. Zresztą powikłania związane z zabiegiem wszczepienia stymulatora dotyczą jedynie niewielkiego odsetka poddanych zabiegowi. Wszczepienie rozrusznika nie wymaga otwierania klatki piersiowej, tylko umieszczenia go podskórnie pod obojczykiem i przeprowadzenia stymulujących elektrod drogą wewnątrznaczyniową – najczęściej jest to żyła odpromieniowa lub podobojczykowa, ewentualnie żyła szyjna zewnętrzna, żyła szyjna wewnętrzna, żyła udowa (przy zespole żyły głównej górnej) – do serca. Zabieg zwykle trwa do ok. dwóch godzin i musi być wykonywana przy zachowaniu najwyższej sterylności, najlepiej wydzielonej w tym celu sali operacyjnej lub pracowni elektrofizjologicznej. Rekonwalescencja po zabiegu wszczepienia nie jest długa, chory powinien przez krótki czas pozostać na obserwacji jego stanu zdrowia i pracy wszczepionego rozrusznika. Wskazane są kontrole lekarskie co kilka miesięcy. Rozrusznik serca - cena Cena rozrusznika uzależniona jest od rodzaju urządzenia. Wszczepienie rozrusznika jednojamowego kosztuje ok. 7000 zł, dwujamowego to przykładowy koszt ok. 9000 zł. Ceny są uzależnione od rodzaju urządzenia i kosztu konkretnego zabiegu. rozrusznik serca bradykardia stymulator serca serce wszczepienie rozrusznika Polacy z najmniejszymi rozrusznikami serca Waży tylko 1 gram, ma wielkość 24 mm i 6 mm średnicy. Najmniejsze na świecie stymulatory serca wszczepiono w poniedziałek i we wtorek czterem Polakom. Są o 90... PAP | PAP Po raz pierwszy w Polsce wszczepiono najmniejszy na świecie rozrusznik serca Lekarze ze szpitali klinicznych w Poznaniu i w Zabrzu wszczepili pacjentom najmniejsze na świecie stymulatory serca. Urządzenie jest aż 10 razy mniejsze od... Łukasz Tokarski Lekarze wszczepili rozrusznik najmniejszemu wcześniakowi w Polsce Kardiochirurdzy z Górnośląskiego Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach (GCZD) wszczepili rozrusznik serca ważącemu zaledwie ok. 1,5 kg Maksowi - wcześniakowi, u... Najmniejszy rozrusznik serca Dwoje pacjentów z Wielkiej Brytanii przeszło operacje wszczepienia najmniejszego na świecie rozrusznika serca. Urządzenie może być przełomem w dziedzinie. Najmniejszy na świecie rozrusznik serca Najmniejszy na świecie rozrusznik serca wszczepiono w USA w ramach międzynarodowego badania klinicznego. Zabieg był pierwszą próbą wykorzystania tego... Nie zabieraj rozrusznika do nieba Każdego roku w Wielkiej Brytanii tysiące kosztownych stymulatorów serca są niszczone lub grzebane w ziemi wraz z ich zmarłymi właścicielami. Organizacja... Tomasz Kobosz Czym jest scyntygrafia serca? Scyntygrafia jest rodzajem badania diagnostycznego obrazowego. Umożliwia zobrazowanie stanu różnych narządów wewnętrznych, zarówno ich morfologii, jak i... Zadaniem stymulatora jest pobudzenie, a więc przyspieszenie rytmu serca, dzięki czemu zapewnione są odpowiednie warunki, aby zaopatrzyć organizm w krew. Główne zadania stymulatora to ciągłe monitorowanie pracy serca i stymulacja do pracy, jeśli rytm serca nie jest wystarczający. Stymulator serca wyczuwa rytm chorego i wytwarza swoje sygnały elektryczne, ale dostosowuje je do bicia serca chorego. Dodatkowo włącza się do działania wtedy, gdy serce chorego bije w nieprawidłowy sposób. Jak wygląda rozrusznik serca? Stymulator serca jest urządzeniem automatycznym zasilanym baterią o żywotności od ok. 5 do kilkunastu lat. Składa się z generatora impulsów elektrycznych i przewodów z elektrodami. Liczba elektrod uzależniona jest od rodzaju arytmii i choroby, jaką ma pacjent. Współczesne stymulatory są wielkości małego zegarka nadgarstkowego. Rodzaje rozruszników serca: antyarytmiczny – przerywający częstoskurcz; jedno-, dwu-, trójjamowy – stymulujący prawy przedsionek lub prawą komorę / prawy przedsionek oraz prawą i lewą komorę; dwujamowy, dwuprzedsionkowy – zapobiegający napadom migotania przedsionków; z adaptacją zmienną czynności – w zależności od sytuacji, np. w trakcie wysiłku. Kiedy wiadomo, że potrzebny jest nam rozrusznik serca? Bradykardia (zbyt wolny rytm pracy serca) jest najczęstszym zaburzeniem, które wymaga implantacji rozrusznika serca. Może być spowodowana dwoma czynnikami: chorobą węzła zatokowego – w tej sytuacji serce nie może wygenerować impulsu i przyspieszyć rytmu; blokiem przedsionkowo-komorowym – poniżej węzła zatokowego utrudnione lub przerwane jest przewodzenie impulsów w sercu. Po zabiegu pacjenci często już nie doświadczają dokuczliwych wcześniej zasłabnięć, omdleń, zawrotów głowy czy łatwego męczenia się. Zabieg wstawienia rozrusznika – jak przebiega i ile trwa? Krok po kroku Implantacja rozrusznika serca odbywa się w warunkach sali operacyjnej lub pracowni hemodynamicznej. Niezbędne wyposażenie celem implantacji stymulatora to: aparat rentgenowski wraz z monitorem, który umożliwia obrazowanie i wykonywanie zdjęć w wielu projekcjach; kardiomonitor z zapisem EKG; analyzer – komputer, który umożliwia sprawdzanie parametrów implantowanych układów; defibrylator zewnętrzny; zestaw do reanimacji. Większość zabiegów, które dotyczą implantacji rozrusznika serca wykonywanych jest w znieczuleniu miejscowym, przy użyciu lignocainy. Podczas typowego zabiegu wszczepu rozrusznika serca jego elektrody wprowadza się z wykorzystaniem układu żylnego pacjenta. Najczęściej praktykowaną metodą implantacji jest wenesekcja żyły odpromieniowej, która zlokalizowana jest w tzw. bruździe naramienno-piersiowej. Do wczepu może być także wykorzystane wejście przez żyły podobojczykowe. Gdy wyżej wymieniona metoda jest niedostępna, operator próbuje użyć żyły szyjnej zewnętrznej, jej odgałęzień lub żyły szyjnej wewnętrznej. W kolejnym kroku wprowadza się elektrodę lub elektrody poprzez żyłę odpromieniową lub podobojczykową do prawej komory serca. Miejsce wszczepu stymulatora (loża) zlokalizowane jest w okolicy podobojczykowej – najczęściej miejsce to przygotowuje się na mięśniu piersiowym. Lekarz sprawdza parametry stymulacji, akceptuje je a następnie przystępuje do mocowania elektrod do tkanek za pomocą plastikowych osłonek i szwów nierozpuszczalnych. Po zabiegu zalecane jest leżenie przez kilka – kilkanaście godzin, a drugiego dnia konieczne jest wykonanie kontrolnego badania EKG, a w razie potrzeby badania echokardiograficznego. Dodatkowo lekarz wykonuje dokładne badanie fizykalne. Rozrusznik serca – możliwe powikłania po zabiegu Jak każdy zabieg chirurgiczny, tak i implantacja rozrusznika niesie ze sobą możliwość wystąpienia powikłań. Są to powikłania, które mogą wystąpić podczas zabiegu lub rozwinąć się w trakcie hospitalizacji. Należy jednak podkreślić, że zdarzają się one niezwykle rzadko. Wśród powikłań wyróżnia się: przebicie mięśnia sercowego; odmę opłucnową; krwotok do opłucnej, śródpiersia lub worka osierdziowego; zator powietrzny. Późne powikłania pooperacyjne to: zakażenie rany, infekcja i krwiak loży rozrusznika, rozejście się brzegów rany w miejscu implantacji, owrzodzenie nad rozrusznikiem lub odleżyna w loży, zakrzepowe zapalenie żył kończyny górnej. W wyniku wymienionych powikłań istnieje ryzyko wystąpienia zapalenia wsierdzia, co z kolei grozi niewydolnością serca, stanem zapalnym całego organizmu, a nawet zawałem. Pacjent powinien bacznie obserwować miejsce wszczepu implantu stymulatora. W momencie wystąpienia poniższych objawów, powinien jak najszybciej zgłosić się do ośrodka implantacji rozrusznika: ból w miejscu wszczepienia rozrusznika i silna tkliwość w miejscu wszczepu; obrzęk, zaczerwienienie, sączenie w okolicy stymulatora; rozejście się brzegów rany; gorączka w okresie pozabiegowym; wyczuwalne palpacyjnie zgrubienia i tkliwość z towarzyszącym bólem wzdłuż przebiegu żył kończyny górnej po stronie implantowanego rozrusznika. Ile kosztuje stymulator serca? Cena rozrusznika Przede wszystkim cena rozrusznika zależna jest od rodzaju implantowanego urządzenia. Średni koszt stymulatora plasuje się w granicach od kilku do kilkunastu tysięcy złotych. Czy rozrusznik serca jest refundowany przez NFZ? W uargumentowanych diagnozą lekarską przypadkach, w których stymulator jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania, pacjenci mogą uzyskać szybki i refundowany przez NFZ dostęp do tej metody leczenia. Zalecenia po zabiegu wszczepienia rozrusznika serca Pacjent ze stymulatorem musi odbywać regularne wizyty kontrolne w ośrodku, w którym miał założony implant. Kontrole wszczepionych rozruszników odbywają się w specjalistycznych, wyposażonych w programatory stymulatorów poradniach pod okiem doświadczonego personelu medycznego. Pierwsza kontrola powinna nastąpić w pierwszym miesiącu po implantacji. Następne wizyty zwykle co 3 lub 6 miesięcy – wszystko zależy od rodzaju rozrusznika, baterii, zaburzeń pracy urządzenia lub ewentualnych dolegliwości pacjenta. Podczas kontroli lekarz poddaje ocenie stan rany, pracę rozrusznika, samopoczucie pacjenta oraz wykonuje badanie fizykalne chorego. Analizie poddaje się odczyt dotyczący aktualnego programu stymulatora i uzyskuje się informacje o stanie baterii. Rejestrowane jest także EKG wewnątrzsercowe, co umożliwia zmianę algorytmu i parametrów stymulacji. Niektóre rozruszniki są wyposażone także w funkcje holtera, co pozwala na dodatkowy odczyt np. rytmów dobowych. Życie po zabiegu – co zmienia się wraz ze wszczepieniem rozrusznika? Wszczepienie stymulatora wiąże się z ochroną życia i zdrowia pacjenta, dzięki czemu zapewnia to zachowanie względnie normalnej aktywności. Restrykcyjne ograniczenia związane ze wzmożonym wysiłkiem fizycznym mają szczególne znaczenie w czasie tuż po dokonanej implantacji do około miesiąca. W tym czasie położenie elektrod nie jest jeszcze w pełni stabilne, co grozi ich przemieszczeniem. Po implantacji chory dostaje podstawowe wskazówki odnośnie codziennego funkcjonowania. Wśród zaleceń dla pacjenta po zabiegu implantacji rozrusznika serca znajdują się: ograniczenia w zakresie ruchów ręki, dłoni i palców po stronie implantu; przeciwwskazania obejmujące zabiegi z poddaniem procedurze chirurgicznej z użyciem diatermii; zakaz obsługi spawarek łukowych, w zależności od rodzaju implantu i aktualnego stanu zdrowia pacjenta; przeciwwskazanie do wykonania badaniu metodą rezonansu magnetycznego; wskazanie noszenia telefonu komórkowego na piersi po przeciwnej stronie. Przeczytaj również:Czy serce może zostać zastąpione sztucznym odpowiednikiem? Opublikowano: 2015-05-17 19:21:58+02:00 · aktualizacja: 2015-05-17 19:25:10+02:00 Dział: Społeczeństwo Społeczeństwo opublikowano: 2015-05-17 19:21:58+02:00 aktualizacja: 2015-05-17 19:25:10+02:00 fot. Kardiochirurdzy z Górnośląskiego Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach (GCZD) wszczepili rozrusznik serca ważącemu zaledwie ok. 1,5 kg Maksowi - wcześniakowi, u którego jeszcze przed urodzeniem stwierdzono poważną, zarażającą życiu, wadę. To najmniejszy wcześniak w Polce, któremu wszczepiono stymulator serca – poinformował w niedzielę PAP kardiochirurg operujący Maksa dr Michał Buczyński. Teraz dziecko czuje się dobrze i wkrótce zostanie wypisane do domu. Maks urodził się półtora miesiąca przed terminem. Już w trakcie badań prenatalnych okazało się, że jego serce bije za wolno. Jeszcze przed urodzeniem lekarze zdiagnozowali u niego wrodzony blok serca. Bez ingerencji kardiochirurgów dziecko mogłoby nie przeżyć. Dr Buczyński wyjaśnił, że wrodzony całkowity blok serca to wada, która oznacza, że przerwane jest przewodnictwo impulsów pomiędzy przedsionkami a komorami w sercu. Biję ono około połowę wolniej niż powinno, nie reaguje też na próby przyspieszenia akcji serca w momentach, kiedy organizm potrzebuje więcej krwi - jak to się dzieje przy wysiłku lub w trakcie gorączki. W efekcie serce i - co za tym idzie dziecko - gorzej się rozwija, szybciej się męczy. Mniej je, bo jedzenie to dla noworodka niebagatelny wysiłek. Jak zaznaczają kardiochirurdzy z GCZD, spowodowana wadą bradykardia, czyli wolna akcja serca, jest szczególnie niebezpieczna dla wcześniaków ze skrajnie małą masą urodzeniową. Takie dzieci mają najmniejsze rezerwy i u nich współistnienie bloku stanowi krytyczne zagrożenie dla życia. Tak właśnie było w przypadku Maksa. Dziecko po urodzeniu w szpitalu w Rudzie Śląskiej zostało przewiezione do Oddziału Intensywnej Terapii i Patologii Noworodka GCZD w Katowicach, gdzie pomimo leczenia farmakologicznego i wspomagania respiratorem oddychania, jego stan się pogarszał. Maks, który po urodzeniu ważył nieco ponad 1,5 kg, tracił na wadze. Jedynym ratunkiem dla malucha okazało się wszczepienie stymulatora serca. Urządzenie to składa się z naszywanych na serce elektrod oraz modułu kontrolnego z baterią. Decyzja nie należała do łatwych, bo choć to zabieg rutynowy w przypadku osób dorosłych, u tak małego pacjenta niesie za sobą duże ryzyko — zaznaczył dr Jacek Pająk, który jest kierownikiem Oddziału Kardiochirurgii Dziecięcej GCZD. Operację przeprowadzono trzy tygodnie po przyjściu Maksa na świat, 23 marca. Głównym problemem dla lekarzy były rozmiary rozrusznika. Choć użyto najmniejszego dostępnego stymulatora, ważącego zaledwie 13 gramów i mniejszego niż pudełko od zapałek, przy małym ciele Maksa i tak okazał się monstrualny. Zabieg wymagał otwarcia klatki piersiowej, naszycia dwóch silikonowych elektrod na serce wielkości orzecha, a następnie wyprowadzenia ich pod skórą pod powłoki brzuszne, gdzie umieszcza się sam rozrusznik -– tłumaczył dr Michał Buczyński. Po operacji, która przebiegła bez powikłań, maluch wrócił do inkubatora. Wkrótce dziecko zaczęło szybko przybierać na wadze, zostało odłączone od respiratora i obecnie przebywa na sali z matką, oczekując na wypis do domu. Waży już 3,1 kg. Według doktora Buczyńskiego, powinno wrócić do domu w przyszłym lub następnym tygodniu. Maks będzie musiał korzystać ze stymulatora do końca życia. Urządzenie co pewien czas będzie musiało być wymieniane. PAP/ansa Publikacja dostępna na stronie: Rozrusznik czy defibrylator? - Rozrusznik, czyli jak mówimy my lekarze – stymulator serca, to urządzenie potrzebne pacjentowi, którego serce bije zbyt wolno. Właściwie nie ma leków, które można by brać w domu, aby przyspieszyć tętno. Jeśli więc chory ma na tyle wolną akcję serca, że wywołuje to niekorzystne objawy (np. zawroty głowy, zasłabnięcia, ale może to także być całkowita utrata przytomności), wówczas musimy wszczepić stymulator – tłumaczy dr hab. n. med. Oskar Kowalski, przewodniczący Sekcji Rytmu Serca PTK. Standardowy rozrusznik jest wielkości mniejszej niż pudełko zapałek. Mieści się w nim bateria, która zapewnia działanie urządzenia na około 10 lat. Im mniej musi pracować, tym dłużej działa – jest to zależne od rodzaju choroby pacjenta. Rozrusznik jest wyposażony także w mini-komputer sterujący jego pracą. Taki stymulator umieszcza się pod skórą chorego na piersi. Drugim elementem jest elektroda – tak naprawdę jest to przewód elektryczny. Poprzez żyły biegnące z ręki do serca wprowadza się elektrodę do serca i tam mocuje. W zależności od rodzaju choroby czasem wystarcza jedna, a czasem muszą być nawet trzy elektrody. Z drugiej strony elektrodę łączy się z rozrusznikiem. I taki układ tworzy całość. Dzięki temu stymulator poprzez elektrodę może odbierać impulsy elektryczne z serca. Jeśli jest ich za mało w czasie wolnego tętna – włącza się i wysyła impulsy elektryczne przyspieszając serce. - Zupełnie inny cel towarzyszy wszczepieniu defibrylatora pacjentowi. Otóż u części pacjentów, u których doszło do uszkodzenia serca (np. w czasie zawału), obawiamy się możliwości wystąpienia groźnych dla życia arytmii. Zwłaszcza, jeśli już wcześniej taka arytmia się zdarzyła. W tym wypadku chodzi o konieczność jej natychmiastowego przerwania. Defibrylator/kardiowerter może w takiej sytuacji przerwać ją i uratować życie chorego. Urządzenie może próbować przerwać arytmię na dwa sposoby. Jeden to bardzo szybka stymulacja serca – tej pacjent może w ogóle nie zauważyć. I nawet nie mieć świadomości, że zdarzyły mu się epizody arytmii groźnej dla życia. Jeśli ta stymulacja jest nieskuteczna lub jeśli arytmia ma charakter całkowitego chaosu elektrycznego w sercu (tzw. migotanie komór), konieczne jest wykonanie tzw. strzału prądowego, czyli właśnie kardiowersji lub defibrylacji – mówiąc fachowo – wyjaśnia dr Kowalski. Pacjent ze wszczepionym defibrylatorem w czasie strzału prądowego oczywiście go odczuje. Nie jest to najprzyjemniejsze uczucie, ale ratuje życie. Co różni rozrusznik od defibrylatora? Oczywiście defibrylator/kardiowerter musi mieć większą baterię, więc samo urządzenie jest znacznie większe od rozrusznika. Również elektroda jest zbudowana inaczej. Wszczepione urządzenie należy także przetestować, czy działa zgodnie z założeniami lekarzy. - U części chorych po implantacji defibrylatora decydujemy się na tzw. jego próbę – a więc ocenę, czy urządzenie prawidłowo rozpoznaje arytmie groźne dla życia. A także czy prawidłowo ją przerywa. Tego typu działanie odbywa się w znieczuleniu ogólnym, a decyzję, u kogo taką próbę trzeba wykonać, podejmuje się każdorazowo indywidualnie – tłumaczy dr Kowalski. Zobacz też: Domowe sposoby na zdrowe serce! Jedno urządzenia – wiele informacji Implantowane urządzenia to tak naprawdę wyrafinowane komputery. Na bieżąco analizują akcję serca i jego częstość. Defibrylator/kardiowerter to tak naprawdę malutki superkomputer – musi rozpoznać, kiedy pojawiła się arytmia groźna dla życia, którą trzeba natychmiast przerwać. Monitoruje więc bardzo dużo parametrów – np. gwałtowność zmian częstości rytmu (większość arytmii zaczyna się gwałtownie), wygląd odbieranych sygnałów serca (bo jak w zwykłym EKG – wygląd pobudzeń prawidłowych najczęściej jest zupełnie inny niż tych złych, wynikających z arytmii). Tych analizowanych parametrów jest oczywiście o wiele więcej. Ale to od stopnia zaawansowania możliwości tego komputera zależy bezpieczeństwo chorego. Jeśli komputer się pomyli i szybką akcję wynikającą np. ze zmęczenia albo arytmii niegroźnej uzna za zagrożenie – wyśle niepotrzebny strzał prądowy. Taka nieuzasadniona interwencja urządzenia jest po pierwsze dla pacjenta bolesna, a po drugie bardzo niekorzystna dla serca! - Urządzenie ma zadziałać tylko wtedy, kiedy naprawdę jest to konieczne. I tu niestety musimy odnieść się do propozycji zmniejszenia płatności za procedury wszczepiania takich urządzeń. Bardzo się obawiam, że może to prowadzić do stosowania urządzeń najprostszych, starszych generacji, a przez to oczywiście najtańszych. W tym wypadku im urządzenie lepsze, tym bezpieczeństwo chorego większe. Jakość w tym wypadku musi kosztować. Ale pamiętajmy, że pacjent ma żyć z implantowanym urządzeniem całe lata. Każdy ma przecież doświadczenia z używania przestarzałego komputera i każdy stara się takich urządzeń unikać. Pamiętajmy więc, że mówimy o losach chorego już i tak ciężko doświadczonego przez chorobę – ostrzega dr Kowalski. Urządzenie na całe życie Każda osoba, które wszczepia się urządzenia tego typu wie, że w przypadku wyczerpania się baterii będzie konieczne jego wymiana. Rozrusznik czy defibrylator to przyjaciel pacjenta na całe życie. Taki pacjent musi być pod stałą opieką kardiologiczną i regularnie stawiać się na wizyty. Kardiolodzy są w stanie kontrolować te implantowane mini komputery i zmieniać ich ustawienia. Muszą je dostosować do indywidulanych potrzeb chorych. To dlatego pacjent musi regularnie pojawiać się na wizytach w poradni kontroli rozruszników/defibrylatorów. – Te komputery zbierają całą masę bardzo ważnych informacji o funkcji serca chorego: potrafią wykryć nie tylko arytmię, ale także nasilanie się cech niewydolności serca. Prowadzący chorego kardiolog może wykorzystać te informacje do prawidłowego ustalenia stosowanych rodzajów leków i ich dawek, stwierdzić potrzebę zastosowania dodatkowego leczenia czy zabiegów – wylicza dr Oskar Kowalski. I choć wszystko wygląda naprawdę obiecująco, to niestety w Polsce są wciąż ośrodki w których wszczepia się urządzenia, ale nie prowadzi się ich kontroli. Kardiolodzy zajmujący się leczeniem zaburzeń rytmów serca podkreślają, że nie powinno tak być. Zobacz też: Skąd się biorą wrodzone i nabyte wady serca? Na podstawie materiałów prasowych/mn Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

życie z rozrusznikiem serca forum